چند نكته:

   1-رنگ تاكسي هاي درون شهري زرد است.رنگ خودروهاي آژانسي نارنجي است..رنگ خودروهاي مسافربري بين شهري هم زرد است.حالا مسافرمنتظر تاكسي شهري از كجا متوجه شود كه خودروي زرد رنگ در حال حركت تاكسي شهري است يا سواري مسير قزوين-تاكستان؟چند راه حل وجود دارد.اول آنكه دست خود را بالا ببريم واز راننده بخواهيم تا توقف كند وبعد مسيرمان را به او بگوييم .اگر تاكسي باشد سوارمان مي كند واگر بين شهري بود توقف ميكند و بازادامه مسير ميدهد.راه دوم اينكه :تمام پيرمردها وپيرزنها ابتدا كلاسهاي نهضت سواد آموزي را بگذرانند وبا حروف "ع" و"ت" آشنا شوند.بعد هم به چشم پزشك مراجعه ودرخواست عينك دوربين نمايند بگونه اي كه بتوانند از فاصله 50 متري پلاك خودرو را بخوانند.آنگاه است كه مسافر تاكسي فقط براي پلاك "ت" ومسافران شهرهاي مجاور فقط براي پلاك"ع" دست بلند ميكنند.راه سوم هم اينست كه هميشه مسيرمان را روي تابلويي بنويسيم ومنتظر بمانيم وبه رانندگان حق انتخاب بدهيم.راه چهارم هم رفتن با پاي پياده است.

      اينها را گفتم تا از مسئولين محترم درخواست نمايم كه  روي كاپوت جلوي تاكسي ها رنگ متمايزي منظور كنند تا مسافران بتوانند از مقابل تشخيص درستي داشته باشند.تابلو  taxi    هم كه روي همه تاكسي ها نصب نشده.

2-در تاكستان برخلاف تمام شهرهاي ايران حق انتخاب مسير هميشه با مسافر است البته يك شرط دارد وآن اينكه،از كلمه" دربست "استفاده شود.يعني  تاكسي ها مي توانند در هر مسيري كه بخواهند تردد كنند.عمده آنها هم در مسيرهاي خيابان امام خميني-17 شهريور تا انتهاي غفاري-بانك ملي تا دانشگاه  وبانك ملي تا بيمارستان تردد دارند وبقيه مسيرها سرويس دهي ثابت ندارند.

3-حتي يك ايستگاه استاندارد تاكسي هم در تاكستان وجود ندارد وتوقف تاكسي ومسافر معمولاً در لاين حركتي خيابان صورت ميگيردوخود عامل ايجاد ترافيك است.

4-هرتاكسي شهري مجبور است روزانه حداقل 80 مرتبه از روي ريل راه آهن عبوري از مركز شهر عبور كند ،روزي60 دقيقه پشت چراغ قرمز توقف كند،روزي 250 مرتبه براي سوار وپياده كردن مسافر ترمزكند،روزي 20 دقيقه وقت صرف تزريق سوخت كند،روزي 40 دقيقه در انتظار مسافر باشد،روزي 30 دقيقه هم ترافيك را متحمل شود .

5-اگر مسافري بخواهد تا از تعرفه مسيرش مطلع گردد با توجه به تعریف ۴۰ مسیر در یک برگه حداقل نياز به 10 دقيقه وقت دارد .چون تعرفه ها تعريف مسير دارند نه كيلومتر ونه كورس.

این مطلب در ویژه نامه ستاره صبح ۲/۱۱/۸۹ چاپ گردید