درحالي که دستگاههاي مختلف حوزه مديريتي شعارهايي چون: لزوم توجه ويژه نسبت به مناطق محروم ،احياي بافت فرسوده،عدالت در خدمت رساني،حفظ فرهنگ وسنن قديمي،ممانعت از گسترش حوزه ساخت وسازها،جلوگيري از ترافيک شهري،تمرکز زدايي،و... را در سرلوحه فعاليتهاي مديريتي خود قرار داده اند اما گاهي در عمل شاهد تناقضات مشهود وملموسي هستيم که موجب نارضايتي ساکنين مناطق جنوب ومرکز شهرتاکستان گرديده است. باصرف دقايقي وقت به وضوح ميتوان کاهش توجه به مناطق مرکزي وجنوبي شهر(پايين راه آهن) ومحدود شدن توجهات به چند خيابان را بالعينه مشاهده نمود.براستي اگر ديدگاه فعلي ادامه يابد نقطه انتهاي شهري به کجا ختم خواهد شد؟وتکليف مناطق مرکزي چه خواهد بود؟هرچند که صرفه اقتصادي وسرمايه گذاري ها موجب شده  بخشي از مردم از سرمايه گذاري در مرکز شهر خودداري کنند ولي نبايد غفلت مسوولان امر را ناديده انگاشت.نبود داروخانه-نبود ساختمان پزشکان ودرمانگاههاي تخصصي وشبانه روزي-کاهش تعداد بانکها و دستگاههاي خودپرداز از عدد 4 به 2 عدم افزايش واحدهاي تحصيلي عليرغم افزايش جمعيت-نبود امکانات تفريحي –کمبود امکانات پژوهشي –استقرار بهشت حضرت فاطمه(س)وبي توجهي نسبت به تعريض وروشنايي جاده اک--نبود پارکينگ عمومي-يکطرفه کردن خيابانهاي منتهي به مرکز وجنوب شهر-عدم توجه به منطقه باستاني خله کوه-نبود پارک محله اي و... در کنار عوامل ديگر متاسفانه آثار منفي قابل توجهي را متوجه ساکنين اين مناطق نموده که ايجاد اميد ونشاط  نيازمند تدبير،اصلاح نگرش ودوري از شعارگويي است.هدف از اين نوشتار تاکيد بر لزوم توجه بيشتر وعمل به وعده هايي است که در ايام تبليغات مختلف واز تريبون مقدس مساجد توسط کانديداها داده مي شود.به حرمت صلوات بر محمد وآل محمد.